WAŻNE!!! PRZECZYTAĆ!!!

WAŻNE!!!
Ta informacja dotyczy wszystkich... . Blog odwiedza bardzo mało osób i jeśli do 14-02-2013r. (czwartek za tydzień) nie odwiedzi tego bloga więcej osób to będę zmuszona go USUNĄĆ. Kto jest za tym żeby nie usunąć tego bloga niech napisze pod tym postem komentarz "NIE" i proszę o polecenie bloga innym. Kto jest za tym, aby usunąć tego bloga pisze w komentarzach "TAK". Jeśli będzie dużo komentarzy "NIE" a nie zwiększy się liczba oglądających niestety i tak go usunę.
Dziękuję za przeczytanie. Korinta.

Coś tam.

Do rzeczy... nie wiem o czym pisać, więc wy mi pomożecie i napiszecie mi w komentarzach na jaki temat mam napisać posta. Przeczytam każdego komentarza i wybiorę tylko te, które myślę, że by was zainteresowały. No to na tyle i zachęcam do proponowania nowych tematów. Przy okazji ja się czegoś dowiem i wy również ;)
Korinta.

Konie.

Koń domowy (Equus caballus) – ssak nieparzystokopytny z rodziny koniowatych. Koń został udomowiony prawdopodobnie na terenie północnego Kazachstanu w okresie kultury Botai tj. około 3,5 tys. lat p.n.e. Przodkami koni orientalnych, od których pochodzą konie gorącokrwiste, były prawdopodobnie koń Przewalskiego i tarpan; konie zimnokrwiste pochodzą natomiast od konia leśnego z Północnej Europy. Koń Przewalskiego jest obecnie jedynym przedstawicielem gatunku koni dzikich. Rasa konik polski wykazuje bardzo duże podobieństwo do tarpana, lecz nie jest genetycznie tą samą rasą (chociaż poza Polską koniki polskie bywają określane mianem tarpan). W styczniu 2007 zespół naukowców z Massachusetts Institute of Technology i Uniwersytetu Harvarda poinformował, że stworzył wstępną mapę genomu konia.
Niegdyś najpopularniejsze zwierzę pociągowe, następnie wyparte przez maszyny (zob. traktor, kombajn). Dziś używany w celach rekreacyjnych i sportowych, jako zwierzę pociągowe – jedynie w biedniejszych gospodarstwach. Przeciętna długość życia koni wynosi 25-30 lat. Wysokość konia mierzy się w kłębie specjalną laską zoometryczną.
Rasy Wyhodowano wiele ras koni. Najpopularniejsze to:

• czystej krwi arabskiej – jej krzyżówki dały początek wielu innym rasom
• pełnej krwi angielskiej – konie wyścigowe

Polskie rasy koni:

• konik polski (kn) oraz jego odmiana konik biłgorajski (knb)
• rasa huculska (hc)
• rasa małopolska (młp)
• rasa śląska (śl)
• rasa wielkopolska (wlkp)
• kuc feliński (kf)
• polski koń szlachetny półkrwi (sp)
• polski koń zimnokrwisty (z)

Określenia koni

Nazwy koni w zależności od wieku:

• sysak – młody koń do około 6 miesiąca życia, odżywia się głównie mlekiem matki.
• odsadek – młody koń odłączony od klaczy matki
• źrebię – młody koń poniżej 1 roku.
• klaczka – samica konia w wieku 1-3 lat.
• ogierek – samiec konia w wieku 1-3 lat.
• klacz, kobyła – samica konia powyżej trzeciego roku życia.
• ogier – samiec konia powyżej trzeciego roku życia, zazwyczaj hodowany dla rozrodu.

Inne nazwy:

• wałach – wykastrowany samiec.
• wnęter – samiec konia z wadą rozwojową, polegającą na niewłaściwym umieszczeniu jąder (poza moszną – zob. wnętrostwo).

Umaszczenia koni

Koń kasztanowaty i siwy przy pracy

Konie charakteryzują się wielką różnorodnością umaszczeń, które w większości przypadków nie są cechą rasową. Wyjątkami od tej reguły są rasy: haflinger (umaszczenie kasztanowate z konopiastą grzywą i ogonem), appaloosa (umaszczenie tarantowate), konik polski (umaszczenie myszate), palomino (umaszczenie izabelowate), fiording (umaszczenie bułane) oraz koń fryzyjski (umaszczenie kare, jedyną możliwą odmianą jest mała gwiazdka na czole), albino (umaszczenie białe).
Appaloosa należą do koni o maści leopard. Są to wszystkie ubarwienia koni, na których widać kropki. Jednym z rzadszych rodzajów leopard jest snowflake, jasne kropki na ciemnej powierzchni.
Ciekawe kolory sierści charakteryzują także Quarter horse, m.in. buckskin: sierść beżowa, grzywa ciemna, paint indiana: nieregularne plamy różnych kolorów. Istnieje też silver dapple: czekoladowo-szara sierść z srebrną grzywą i ogonem.

Chody konia

Wśród naturalnych chodów konia rozróżnia się (w kolejności według prędkości):

Kłus wyciągnięty w wykonaniu siwego ogiera rasy andaluzyjskiej

stęp –

chód czterotaktowy; koń stawia nogi w kolejności: lewa tylna, lewa przednia, prawa tylna, prawa przednia. Rodzaje stępa: swobodny, pośredni, wyciągnięty.

kłus –

chód dwutaktowy, koń stawia dwie nogi po przekątnej (prawa przednia i lewa tylna, lewa przednia i prawa tylna). Rodzaje kłusa: roboczy, pośredni, zebrany, wyciągnięty. Z punktu widzenia jeźdźca w rekreacji wyróżniamy: kłus anglezowany, ćwiczebny (pełny siad) lub w półsiadzie. Kłusaki mają również kłus szybki, który u innych koni nazywamy już galopem. W jeździe rekreacyjnej oraz sportowej jeździec anglezując, powinien podnosić się z siodła w momencie, gdy koń stawia przednią, zewnętrzną nogę. W konkursach ujeżdżeniowych na czworoboku od klasy P stosuje się tylko kłus ćwiczebny.

galop –

trzytaktowy chód konia (źle ułożone konie czasem galopują czterotaktem), koń stawia najpierw nogę tylną, potem dwie nogi po przekątnej, a następnie przednią prowadzącą – w zależności więc od tego, która noga stawiana jest jako ostatnia, rozróżnia się galop na lewą i prawą nogę. Rodzaje galopu: roboczy, pośredni, zebrany i wyciągnięty. Można galopować w półsiadzie lub w pełnym siadzie. Koń powinien galopować na tę samą nogę, w którym kierunku idzie (w lewo – na lewą, w prawo – na prawą). Jeśli tak nie jest, a jest to zamierzone, mówi się, że jeździec prowadzi konia kontrgalopem. Jazda kontrgalopem jest trudnym technicznie elementem, bowiem utrudnia koniowi zachowanie równowagi. Jeśli kontrgalop nie był zamierzony to nazywamy go galopem fałszywym.

Cwał – na podstawie 16 zdjęć Eadwearda Muybridgea z 1887 roku

Cwał –

jest najszybszym rodzajem chodu. Koń stawia nogi w kolejności: lewa tylna, prawa tylna, lewa przednia, prawa przednia, lub odwrotnie, po czym następuje faza lotu (na animacji).

Ten chód jest używany w wyścigach konnych.
Oprócz tych podstawowych chodów konia wyróżnia się jeszcze dwutaktowy inochód (koń stawia nogi w kolejności: prawa przednia z prawą tylną, a następnie lewa przednia z lewą tylną) oraz chód tolt. Istnieje również wiele chodów sztucznych, czyli wyuczonych przez człowieka np. piaff, pasaż czy stęp hiszpański.
Chody mogą być wrodzone (stęp, galop, kłus, cwał) lub nabyte (piaff, pasaż). Każdy z wymienionych powyżej chodów ma dwa rodzaje (tempa): szybki i wolny, i można w nim wprowadzać modyfikacje, takie jak skracanie czy wydłużanie kroku.

Uzębienie konia

Końskie zęby stale rosną, mniej więcej 4 mm rocznie. Są one systematycznie ścierane ok. 2 mm na rok, wskutek rozcierania pobieranego pokarmu. Szczęka jest szersza niż żuchwa, dlatego zęby trzonowe i przedtrzonowe ścierają się nierównolegle, pod kątem. Miękki pokarm powoduje, że zęby trzonowe i przedtrzonowe nie ścierają się równomiernie na całej powierzchni, co powoduje że na zewnętrznej stronie zębów górnych i wewnętrznej stronie zębów dolnych tworzy się ostra jak nóż krawędź. Należy przynajmniej raz do roku skontaktować się z weterynarzem, który sprawdzi stan uzębienia zwierzęcia i w razie potrzeby odpowiednio je starnikuje. Problemy związane z uzębieniem przekładają się bardzo często na kłopoty w pracy z końmi – trudności przy kiełznaniu, niespokojna głowa, nieakceptowanie wędzidła, problemami z pobieraniem pokarmu oraz przeżuwaniem.

Zootechniczna terminologia części ciała konia

Układ kostny konia

Budowa konia

Układ mięśniowy i kostny zadu konia

Przednie nogi konia

Głowa, na której wyróżnia się:

• Część górna (mózgowa):
  • potylicę – za uszami w miejscu, gdzie szyja łączy się z głową
  • ciemię – przed i między uszami
  • grzywka (czupryna) – pęk włosów pokrywający ciemię
  • czoło – znajduje się między oczami
  • oczodoły i oczy
  • skronie – między małżowiną uszną i okiem
  • małżowiny uszne z okolicami przyusznymi
• Część pyskowa (trzewioczaszka):
  • nos z grzbietem nosa
  • nozdrza
  • chrapy
  • otwory nosowe
  • warga górna
  • warga dolna z bródką
  • szpara pyskowa z kątami pyskowymi
  • lica
  • policzki i okolice łzowe
  • ganasze
  • sanki – czyli dolne i tylne brzegi żuchwy
  • rów międzyszczękowy

Szyja, na której wyróżnia się:

• boki szyi (lewy i prawy)
• kark
• grzywę – czyli włosień wystający z karku
• wrąb (przegub karkowy)
• podgardle – to dolny brzeg szyi
• przegub gardłowy
• rowki naczyniowe – znajdują się z obu stron szyi w okolicy podgardla

Tułów (kłoda) składa się z:

• Przód tułowia:
  • kłąb
  • łopatka
  • występ barkowy
  • staw barkowy
  • łokieć
  • pacha
• Środek tułowia (łącznik):
  • grzbiet
  • lędźwie (nerka)
  • ożebrowanie klatki piersiowej
  • mostek
  • brzuch
  • podbrzusze
  • słabizny
  • doły głodowe
• Zad:
  • krzyż
  • zewnętrzne guzy biodrowe
  • udo
  • kolano z fałdem kolanowym
  • kulsze
  • pośladki
  • krocze, odbyt i srom (u klaczy)
  • nasada ogona
  • rzep ogona
  • kiść ogona

Nogi (część wolna kończyny)

• podramię (przedramię)
• nadgarstek (napiąstek)
• nadpęcie
• okolica stawu pęcinowego z ostrogą i szczotką pęcinową
• pęcina
• korona
• kopyto
• kasztany – występują na wewnętrznej stronie przedramienia i stawu skokowego

Konotacje w kulturze

Polski herb szlachecki Bończa z motywem jednorożca

• Koń – jaki jest, każdy widzi – to adnotacja dotycząca konia w późnobarokowej encyklopedii Nowe Ateny pióra Benedykta Chmielowskiego. Dziś pełni ona rodzaj popularnego powiedzonka, którym kwituje się różnego rodzaju oczywistości.

• Koń – podać jego odgłos – to cytat ze słynnej komedii Rejs w reż. Marka Piwowskiego. Odpowiedź Pa-ta-taj jest oczywiście błędna, bo chodziło o odgłos paszczą.

• Koń go zjadł – staropolskie przysłowie; według jednej z interpretacji chodzi w nim o horrendalnie wysokie koszty utrzymania konia pod wierzch.

• Koń, pomimo że w dziedzinie transportu należy do przeszłości, do dziś stanowi swoisty nobilitujący symbol w motoryzacji. Powszechne jest określanie szybkiego sportowego auta mianem "rumaka", a niektóre firmy obrały właśnie konia jako logo firmowe (Ferrari) lub logo typu samochodu (Ford Mustang). Koń, tym razem mitologiczny (Pegaz), jest marką hiszpańskich ciężarówek i ciągników siodłowych PEGASO. Osobliwym przypadkiem wykorzystania nazwy konia jako marki samochodu jest rodzimy Tarpan, bynajmniej nie kojarzony ani z rewelacyjnymi osiągami, ani nawet z nadzwyczajną mocą.

• koń trojański
• Pegaz
• jednorożec
• centaur
• hipogryf
• hippokamp
• kelpie
• hipoterapia
• Burak
• Bucefał
• Incitatus
• biały koń nie jest koniem
• Nasza szkapa
• Łysek z pokładu Idy

Organizacje

Polska

• Polski Związek Hodowców Koni
• Polski Związek Hodowców Koni Małopolskich
• Polski Związek Jeździecki
• Polskie Stowarzyszenie Użytkowników i Przyjaciół Koni Roboczych oraz Konnych Producentów Żywności Ekologicznej im. prof. Ewalda Sasimowskiego

Świat

• Międzynarodowa Federacja Jeździecka
• Europejska Federacja dla Promocji Wykorzystania Koni Pociągowych

Zobacz też

• ewolucja koniowatych
• jazda
• jeździectwo
• koń dziki, tarpan, koń Przewalskiego, koń huński
• koń w średniowieczu
• rasy koni
• rejestry
• słynne konie
• szarża

Kuce.

Kuce – niewielkie konie o wysokości w kłębie nie przekraczającej 148 cm (151 cm przy mierzeniu konia w podkowach). Kuce wykazują zwykle właściwości swych dziko żyjących przodków, m.in. żywotność. Użytkowane są jako konie wszechstronne; przy pracy odznaczają się wysoką wydajnością ^[1]. W Europie i Ameryce Północnej kuce wykorzystuje się przede wszystkim do jazdy dla dzieci i młodzieży oraz hipoterapii. Poza tym, kuce pracują przy transporcie lekkich ładunków, w cyrku, w rekreacji jeździeckiej oraz rajdach konnych.

Kuce w sporcie jeździeckim

Rozgrywane są zawody jeździeckie w kategorii kuce (od zawodów regionalnych do Mistrzostw Europy). W skokach przez przeszkody Mistrzostwa Polski rozgrywane są na wysokości do 120 cm, a na Mistrzostwach Europy najwyższe przeszkody mierzą 145 cm. Organizowane są także konkursy w kategorii ujeżdżenia i WKKW dla kuców.
Na zawodach wyróżnia się cztery podstawowe grupy kuców:

• A – do 121 cm w podkowach (dosiadane przez dzieci do 11 lat włącznie)
• B – do 131 cm w podkowach (dosiadane przez dzieci od 10 do 14 lat włącznie)
• C – do 141 cm w podkowach (dosiadane przez dzieci od 11 do 16 lat włącznie)
• D – do 149 cm w podkowach (dosiadane przez dzieci od 12 do 16 lat włącznie)

Dodatkowo wyróżniane są dwie grupy:

• E – małe konie do 157 cm w podkowach (do 21 lat włącznie)
• A2 – dla dzieci poniżej 12 lat dosiadających kuców z grupy B lub C

Przykłady ras kuców

Grupa kuców obejmuje wiele ras koni, m.in.:

• konik polski
• koń huculski
• kuc Dartmoor
• kuc Exmoor
• falabella
• kuc gotlandzki (gotland)
• kuc islandzki
• kuc szetlandzki
• kuc walijski
• kuc Fell
• kuc szkocki
• kuc feliński

Rasy.

Rasy konia domowego

Skocz do: nawigacji, szukaj

Rasa koni – względnie jednorodna populacja koni, w ramach której główne cechy charakterystyczne przekazywane są potomstwu. Nad zachowaniem poszczególnych ras czuwają organizacje hodowlane, wyznaczając określone reguły hodowli. Konie rasowe są zazwyczaj wpisywane w rejestry hodowlane (tzw. księgi stadne).
Rasy koni dzieli się ze względu na pochodzenie, a także na naturalne oraz sztuczne. Przykładem rasy naturalnej jest kuc szetlandzki, który występował początkowo jedynie na Wyspach Szetlandzkich. Przykładem rasy sztucznie stworzonej jest koń pełnej krwi angielskiej, wyhodowany pod kątem dzielności i szybkości wyścigowej. Wśród ras koni wyróżniamy typy: gorącokrwiste, zimnokrwiste oraz kuce.^[1]

Szkic różnych ras koni

Spis treści 1 Konie gorącokrwiste 1.1 Rasy europejsko-amerykańskie 1.2 Rasy koni orientalnych 1.3 Południowoamerykańskie rasy koni 1.4 Inne rasy i odmiany 2 Konie zimnokrwiste 2.1 Rasy koni zimnokrwistych 3 Małe konie i kuce 4 Pozostałe, mniej znane rasy i odmiany 5 Przypisy

Konie gorącokrwiste

Konie gorącokrwiste to takie, które są lekkiej budowy, mają żywy temperament i zazwyczaj cienką szatę, odporną na ekstremalne gorąco. Są energiczne, przystosowane do pracy w szybkim ruchu.

Rasy europejsko-amerykańskie

Lekkie lub wierzchowe (gorącokrwiste) rasy koni

American Saddlebred

Gelderlander

Koń holsztyński

Koń achał-tekiński

Criollo

• Aegidienberger
• Albino
• Alter real
• American Saddlebred
• koń andaluzyjski
• koń pełnej krwi angielskiej
• Angloarab
• angloarab sardyński
• Angloarab Shagya
• Appaloosa
• Australian Stock Horse
• koń aztecki
• koń badeńsko-wirtemberski
• bawarski koń gorącokrwisty
• koń berberyjski
• Brumby
• brytyjski koń gorącokrwisty
• koń budionnowski
• Canadian cutting horse
• Cleveland Bay
• Cob
• Colorado Ranger
• Criollo
• czechosłowacki koń gorącokrwisty
• Dole (Gudbrandsdal)
• koń doński
• koń dunajski
• Einsiedler
• Freiberger
• koń fryderyksborski
• koń fryzyjski
• koń wschodniofryzyjski
• Furioso
• Gelderlandery
• Groningery
• Gidran
• Hack
• Hackney
• Haflinger
• koń hanowerski
• koń heski
• hispano
• holenderski koń gorącokrwisty
• koń holsztyński
• Hunter
• Irish Draught
• koń kabardyński
• koń kalabryjski
• koń kiński
• koń kladrubski
• koń kuzniecki
• koń woroneski
• Knabstrub
• kłusak (i inochodziec) gorącokrwisty – Standardbred
• kłusak orłowski
• kłusak rosyjski
• koń lipicański
• koń lokajski
• Lusitano
• koń łotewski
• Mangalarga
• Mangalarga Marchador
• koń małopolski
• Maremmano
• koń meklemburski
• Missouri Fox Trotter
• Morgan
• Nonius
• koń nowokirgiski
• koń oldenburski
• koń poznański
• koń śląski
• koń szlachetny półkrwi
• ciężki saksoński koń gorącokrwisty - koń oldenburski dawnego typu
• Palomino
• Paso Peruano
• Paso Fino
• Pinto
• koń pleweński
• Quarter Horse
• reński koń gorącokrwisty
• Salernitano
• Sanfratellano
• Selle français
• Siciliano
• Tennessee Walker
• koń terski
• koń toryjski
• koń trakeński
• koń turkmeński
• koń ukraiński
• Welara
• koń westfalski
• węgierski koń sportowy
• Wiatka
• koń wielkopolski
• koń wschodniobułgarski
• Zweibrucker

Rasy koni orientalnych

• koń czystej krwi arabskiej
• koń achał-tekiński
• koń afgański i pakistański
• koń berberyjski
• Jaf
• koń jomudzki
• koń karabachski
• kurdyjski
• perski koń arabski
• syryjski koń arabski
• Shiraz (Darashoori)
• Tchenerani
• koń turkmeński

Południowoamerykańskie rasy koni

• Caballo Chileno
• Criollo
• Crioulo
• Llareno

Inne rasy i odmiany

• indyjski koń wojskowy
• karacabey
• koń kazachski
• murgese

Konie zimnokrwiste

Ciężkie lub pociągowe (zimnokrwiste) rasy koni

Koń ardeński

Jugosłowiański koń zimnokrwisty

Konie zimnokrwiste to konie silne i masywne, wyróżniające się spokojnym temperamentem i potężną budową^[1].

Rasy koni zimnokrwistych

• koń ardeński
• koń belgijski
• koń burgundzki
• koń bretoński
• Koń buloński
• Clydesdale
• Comtois
• czechosłowacki koń zimnokrwisty
• koń fiński
• Freiberger
• holenderski koń zimnokrwisty
• jugosłowiański koń zimnokrwisty
• Jutland
• koń kiwlendzki
• litewski koń zimnokrwisty
• Murakozi
• Noriker
• normandzki cob
• Perszeron
• Poitevin
• polski koń zimnokrwisty
• koń północnoszwedzki
• radziecki ciężki koń pociągowy
• reński koń zimnokrwisty
• szlezwicki koń zimnokrwisty
• koń sokólski
• Shire
• Suffolk Punch
• westfalski koń zimnokrwisty
• koń włodzimierski
• włoski koń zimnokrwisty

Małe konie i kuce

Koń huculski

Młody konik polski

Kuce szetlandzkie

Górskie koniki bośniackie

• amerykański kuc szetlandzki
• kuc amerykański-Americas
• kuc australijski
• górski konik bośniacki
• Camargue
• kuc Connemara
• kuc Dales
• kuc Dartmoor
• konik dulmeński
• Kuc Exmoor
• Falabella
• kuc feliński
• kuc Fell
• koń fiordzki
• kuc Galiceno
• kuc gotlandzki
• kuc Hackney
• Haflinger
• Highland
• koń huculski
• kuc indyjski
• kuc islandzki
• kuc jawajski
• kuc kaspijski
• kuc Landais
• kuc Lewitzer
• kuc New Forest
• niemiecki kuc wierzchowy
• kuc Merens
• kuc mongolski
• kuc Pindos
• konik polski
• kuc Pottok
• koń Przewalskiego
• kuc Rocky Mountain
• kuc Sable Island
• kuc Skyros
• kuc Skyrian
• kuc Sorraia
• kuc szetlandzki
• koń szwajcarski
• Tarpan
• kuc tybetański
• kuc walijski
• walijski kuc górski
• Welsh Cob
• Tinker – Gypsy Vanner
• kuc Zaniskari
• koń Jonaguni

Pozostałe, mniej znane rasy i odmiany

Cimarron

Kuc Garrano

Kuc Bardigiano

• koń abisyński
• koń Dongolavi
• kuc Fulani
• kuc galla
• kuc Gharbaui
• kuc jakucki
• kuc kenijski
• kuc nigeryjski
• kuc somalijski
• kuc Togo
• kuc Belearów
• Campolina
• Cimarron
• kuc Garrano
• kuc Bardigiano
• Cavallino della Giara
• kuc korsykański
• kuc sardyński (Achetta)
• kuc sycylijski
• kleppery estońskie
• kleppery łotewskie i litewskie
• konie kaimanawa
• koń meseński
• koń peczorski
• koń poleski
• Schweike
• kuc żemajtuka
• konik żmudzki
• kathiawari

Polecajcie bloga!

Bardzo proszę o polecenie bloga, aby więcej ludzi zobaczyło piękno w koniach - tych pięknych stworzeniach!
Obserwujcie "KK-KochamKonie" również na innych  stronach:
- facebook:  http://www.facebook.com/pages/Kocham-konie-kk/164663057014963?ref=hl
- twitter: https://twitter.com/KKKochamKonie
Możecie, także pisać do mnie na pocztę: KKxKochamKonie@poczta.fm
Korinta.

Nic :D

Bardzo przepraszam, że ostatnio nic nie pisałam, ale miałam pewien problem z moim kontem i po prostu nie mogłam nic zrobić... zresztą... dzisiaj raczej też nic nie napisze, chyba że... nie ważne. Więc do jutrzejszego posta ;)
Korinta.

Moda na konia.

Chciałam wam pokazać jak poprawnie się ubrać na jazdę konną.



 JEŹDZIEC:

Do jazdy konnej nie potrzeba jakiejś nadzwyczajnej koszulki. Wystarczy zwykły podkoszulek (oczywiście w lecie, a w zimie coś żeby nie zawadzało podczas jazdy), byle żeby były swobodne ruchy.

 

Bryczesy – specjalne spodnie do jazdy konnej zapewniające swobodę ruchów, nie posiadające ciasnych szwów po wewnętrznej stronie nóg (tam, gdzie nogi przylegają do siodła lub konia). 

 

Oficerki – buty o wysokich cholewach, zazwyczaj skórzane, używane do jazdy konnej.

Toczek – nakrycie głowy zapinane pod brodą, które chroni głowę jeźdźca w czasie jazdy przed urazami i zranieniami.

KOŃ:

Czaprak – płócienna, filcowa, sukienna lub niekiedy futrzana podkładka pod siodło chroniąca grzbiet konia przed obtarciami; nazywana też potnikiem.

Siodło – część rzędu końskiego stanowiąca siedzenie przeznaczone dla jeźdźca.

Strzemię – uzupełniająca część rzędu końskiego, wspomagająca wsiadanie na konia (zawsze z jego lewej strony) oraz utrzymywanie się w siodle w czasie jazdy.

Ogłowie (inaczej: uzda, tranzelka) – główna część rzędu jeździeckiego lub uprzęży.

 

Wodze – skórzane, parciane lub gumowe pasy połączone z wędzidłem, przy pomocy których jeździec utrzymuje kontakt z pyskiem konia poprzez kiełzno i w ten sposób przekazuje koniowi sygnały.

Mam nadzieję, że jakoś pomogłam ;)

Korinta.